fakirlik anıları

evde yiyecek bisey bulamamak vr dolaptaki kuflu peynire bakarak yenir mi lan demek.

şeyyy cüzdanımı kaybettim de fazla ahbiliniz var mı ?? denir şirin bir ifade takınmaya çalışaraktan, cevap olarak: abonman gardaş benim.

7-8 sene önce ekmek alacak para olmadığı için annem evdeki un ve nişastadan hamur yapıp kızartmıştı.bir iki öğün öyle geçirmiştik. yediğim en güzel hamurişiydi. teşekkürler anacım

babam bir tokat atardı 5 kişi yerdik.

9. sınıfta lisenin bir etkinliğinde giymek üzere takım elbise almıştım. hani "bi beden büyük alayım seneye de giyerim" dersiniz ya ben artık kaç senelik düşündüysem, üzerinden 6 yıl geçmesine rağmen ceket daha yeni oluyo. pantolon ise hala biraz bol :ddd

üniversitedeyken aç kalınca karakolda yiyecek verirler diye kendimi zorla nezarete attırmıştım.

lise 1 i bursada okumuştum bukartımda para bitmiş ve ceptede 2 lira vardı sanırım net hatırlamıyorum arabayatağı ndan ataevlere kadar yürümüştüm 3.5 saat sürmüştü bursada yaşayanlar bilir mesafeyi

7.5 sene önce yeni evimize taşınmıştık, kredi ile evi aldığımız için çok borcumuz vardı ve ucu ucuna geçiniyorduk. rahmetli babam henüz hayattayken ,bir gün yol dönüşü küçük bir arabanın arkasında fıstık ezmesi satan bir adam fark etti, adama fiyatını sordu 15 lira dedi kavanozuna. bana baktı ve alalım mı diye sordu. ama babamın parası yoktur diye yok ben fıstık ezmesi sevmiyorum alerjim var dedim. daha sonra bime girdik ordakini de aldırmadım. zaten bir kaç ay sonra babam vefat etti. vefatından sonra ilk kez babamın pantalonundan babama sormadan parasını aldım (çünkü kardeşime yoğurt alacaktık para lazımdı)ve cebinde 15 lira vardı, o 15 lira ve sonrasındaki hıçkırıklar...

9. sınıfa gidiyordum cebimde beş kuruş yok. haftalığımı ilk iki günde çarçur etmişim. karnım aç canım büsküvi çekti çok yakın bir arkadaşım vardı ondan 1 lira isteyecektim. tam istemeye hazırlanırken bana "kanka acıktım amk bi liran var mı" dedi. "yok" dedim. yoktu çünkü. ne kadar acı ve sinir bozucu bir durum. iki tane eşek kadar adamdan bir lira bile çıkmaz mı?

10-11 yaşlarında okuduğum okulun çevresine göre durumumuz çok iyiydi. bu okulda sınıfın hatta okulun neredeyse tamamı zar zor geçinen ailelerin çocuklarından oluşurdu.o zamanlar en yakın arkadaşımı bir gün sınıfta masada resmen kıvranırken gördüm noldu diye sorduğumda ezile buzule önceki akşam yemek yiyemediğini söyledi. durumu anlamıştım zaten fakir olduklarını biliyordum. dışarı çıkalım hava güzel falan diye bahceye çıkmaya ikna ettim çıktık bayram harçlığımı lazım olur diye hep yanımda taşırdım o da 20 milyon falandı. bahçede yürürken bi ağacın dibine bıraktım parayı çaktırmadan. geri dönerken de bu buldu parayı dedim beraber yemek yiyelim hadi. bu döndü bana siktir git lan ben buldum ben yerim diye saglam bir ayar verdi. lan eger bunu okuyorsan senin sülaleni sikeyim mehmet. (bkz: acıma yetime döner koyar götüne)

ps2'nin türkiye'de yeni çıktığı zamanlar. 1 buçuk yıl boyunca para biriktirip o çok istediğim ps2 slimi almıştım. sonra bir de çip taktırdım(korsan cdleri çalıştırması için) evde kardeşimle deliler gibi ps2 oynuyoruz. arada gidip 5 tlye korsan oyun cdsi alıyorum falan. bu ps2lerde oyunu kaydedebilmek için memory card olur. bu memory cardı psnin yanında vermiyorlar. sen gidip parayla kendin ediniyorsun. neyse biz oyunlarda yardırıp yardırıp bir sürü bölüm geçip sonra piç ediyoruz. memory card yok çünkü. cihazı kapatınca bütün bölümler gidiyor. bir ara gittim memory card alacağım. baktım göt kadar şey fiyatı da 80 tl(o zamanlar bir lise öğrencisi için oldukça iyi para) içimden dedim küçücük şeye o kadar para veremem. neyse efenim bir ara gta san andreas aldım evde kardeşimle oynuyoruz. sabah başladık akşama kadar bi o bi ben görevleri geçiyoruz. baya ilerledik. sonra babam haber izlemeye geldi. elim o tuşa gitmedi. direkt av2den av1e geçtim,cihazı da kapatmadım. o cihaz nereden baksanız 3 gün kapanmadı. artık üstünde yumurta pişirme kıvamına geldi de korkudan kapattım. gözlerimden birkaç damla da yaş aktı. ne bölümler geçmiştik halbuki... ama her şeye rağmen o zaman oynadığım oyunun tadını şimdi alamıyorum. hey gidi eski... not: öyle fakir bir aile değiliz,orta halliyiz ama ben anne babamdan para isteyebilen birisi olmadım hiç. bir şey istediğimde kendim alırdım. bu yüzden bunu da fakirlik anısı olarak değerlendirdim.

hala yaşadığımdan ötürü anı olamamış olaylardır

bugün kampüsün kütüphanesinde takılırken aklıma sebepsizce ilk telefon alış hikayem geldi. bi içim sızladı, sizlerle paylaşayım dedim. bundan 7-8 sene önce çevremdeki herkesin elinde telefon var. ee çocuğuz daha istemsizce insan geri kalmak istemiyor. yanımda isteyecek bir babam da yok. anneme söylesem kadın evi zor geçindiriyor. ben biraz geç sünnet oldum ailevi sıkıntılardan kimse oluroyle'nin sağlığını düşünemedi. neyse efendim ben sünnet olmuşum herkese diyorum telefon istiyorum diye. hediye bekliyorum işte.. sünnetimden 1-2 ay sonra zengin olan amcam zilime bastı aşağı çağırdı. koşa koşa indim. bindim bunun şu lüks arabasına. içeride herkes bana gülümsüyor. yengem kuzenlerim amcam.. hepsi tebessüm ediyor bana ama kendimi zavallı gibi hissediyorum öyle zenginler. amcam çıkardı verdi bi telefon, yanında da hattı var. baktım telefona, bir de suratlarına.. ellerinde en kral telefonlar var. bana aldıkları ise o kadar kalitesiz ki. gülüyorlar bana, hadi yine iyisin oluroyle bak telefonun oldu gibisinden. teşekkür edip eve çıktım. o zamandan bir şeylere kızmaya, hayatın adil olmadığını ağlayarak öğrendim.

annem babam çalışırdı ufakken. ufak dediğim ortaokula yeni başlamışız. o zamanlar sobayı yakmak benim görevimdi. 96 yılında erkek kardeşim 4 yaşında. yine bir sabah kalkmış tvyi açmış çizgifilm izliyor. ulan bir yanık kokusu geliyor ama nerden kestiremedim. içeriye bir gittim bizim birader açmış katalitik sobasını dayamış yatağa ninja kaplumbağalara dalmış. çocuk o kadar üşümüş ve o kadar dalmış ki çizgifilme, battaniyenin yandığının farkında değil. elim ayağım titremişti o görüntüyü görünce. battaniyeyi hemen dışarı attım odayı da havalandırdıktan sonra sobayı yaktım. ekmek kızartıp üzerine margarin sürüp yemiştik. hayatta unutmam.

yanyana dizili 5-6 atm nin bozuk para kısımlarına bakmıştım belki birisi bozukları almayı unutmuştur diye

bundan yıllar önceydi. çiğköfte zamazingosu yeni yeni peydahlanıyodu bizim şehre. biz de arkadaşla beraber gidicez işte. çiğköfte+ayran 3 liraydı her zaman. sonra gittik biz yedik arkadaşta 4 lira almış yanına lazım olursa diye. neyse yedik kalkıyoruz. garsona sordum kaç lira vericez biz diye. 8 lira demişti. e bizde 7 lira var bıraktık tam çıktık hah anladı yokluğu sanırım dedik hafif bi gülümseme oluşuyodu tam yüzümüzde. bi anda bizim yaşlarda bi çocuk arkamızdan koştu. bu para eksik dedi. diyemedik ki para yok diye. bozuk yok dedik bozuk. para yoktu ne bozuğu...

bi' sünger üzerinde 3 kişiyle yatardık biz. büyüktü odalar ve eşya yoktu çok basit.

o kadar fakirdik ki anı bile yaşayamadım

1 lira yüzunden istedigim kitabi alamamistim calisan abi sorun olmaz kasaya de sonra getirirsin demişti ama gurur yapip kitabi almamistim

ilkokulda okul değiştirip özel bir okulda burslu okumaya başlamıştım herkes zengin çocuğu tabi neyse tutturdum babama bana ayakkabı al diye girdik bir ayakkabıcıya bana ayakkabı aldık tabi bilmiyorum o zamanlar orjinal ayakkabı ne çakma ayakkabı ne adidas ne neyse adam bana adidas ayakkabı verdi ama yanı dört çizgili ertesi gün mutlulukla okula gittim tabi yeni ayakkabılarımla mutlu mutlu yürüyorum üst dönemdeki çocuklardan bazıları çakma ayakkabı ayağındaki diye dalga geçmeye başladılar bende inatla hayır bunu mağazadan aldık diye bağırıyorum sonradan dank etti tabi akşam ağlaya ağlaya ben o okulda okumak istemiyorum ayakkabıalrımla dalga geçtiler diye sızlanıyorum çocuk aklı yani babam tuttu kolumdan evin yakınındaki alışveriş merkezine götürdü ve ayağımdaki ayakkabının orjinalini zamanın yüksek bir meblasıyla aldı ve tahminimce cebinde az bir para kalmıştı o gün annem bana eve gelince şöyle dedi bir babanın en zorlandığı an evlatlarının istediği bir şeyi alamamaktır bunu bir daha yapma... çocuktum akıl sır erdiremedim tabi şimdi üzerinden kaç yıl geçti durumumuz iyi hale geldi ama ben babamın gözündeki ayakkabı aldığı hüzünlü mutluluğu ölsem unutmam. seni seviyorum baba!

sabahtan beri whatsap grubuna link atıyorlar. fakirlikten girip bakamıyorum.

sınıfca bir şey yapalım dediklerinde bnm işim var diye yalan atmam dı

kilometrelerce yolu yürümek zorunda kalmaktır

ekmeğin arasına çiziviç koyanınız oldu mu benden başka ?

babamın erkek kuzeni benimde amcam sayılıyor ışte. adı muzaffer neyse geçen yıl belinden rahatsızdı ilaç tedavisi falan gördü ama biz bilmiyorduk kanser olduğunu bir defa ameliyat oldu kemoterapi tedavisi iki ay görmüş iyilesmis daha tedavisi devam ederken sigortası bitmiş ve kemoterpiye ara verilmiş ara verildikten sonra bir daha hasta oldu ve bugün vefat etti. belki de sigortayi yapacak parası olsaydı suan vefat etmiş olmazdı duyunca kötü oldum. bir an

apple ürün kullanmıyorum çünkü neden kullanayım anuna koyim.

-tam sayılmaz ama- almam gereken birkaç kitap aldım. en son bir tane daha almam gereken kitap kaldı. ve şu 1 kuruş yüzünden düştüğümüz duruma bakın ya. bu kitap bu da kartta kalan miktar. yarın 1 kuruş için gidip para atacağım inanılmaz.

çocuktum, evimize haciz gelmişti. bir odamıza salon dedik. anladım, oturulup televizyon izlenen odaya salon denirmiş. diğer oda uzun süre boş kaldı. o odaya da uzun süre boş oda dedik. hala aynı evde yaşıyoruz. o oda artık tıklım tıklım eşya dolu fakat hala o odaya ne diyeceğimi bilemiyorum.

Çoraplarım, kıyafetlerim falan hep tamirliydi. Koca koca yamalı çoraplar, patikler, pantolonlar... Annem markete giderken bazen, “Bugün sana bir çikolata alabilirim.” derdi, mutlu olurdum. Gider en ucuz çikolatayı seçerdim. Eğer bunu demiyorsa da hiçbir şey istemezdim.

Biz tatlı alamazdik ablam ben teyzem (teyzemle aramizda 3 yas var) marketlere giderdik reyonda satılan tatliardan alacağız bahanesiyle tadına bakardık almazdik sonra da satıcıya bi bahane bulurduk parasızlık işte... Şuan iste en ünlü en meşhur tatlıları yiyip en iyisini yaptirabiliyorum ama çocukken ki yediğim tatlıların tadını alamıyorum.

bi keresinde otostoptayken 0 param vardı, yolda annemi arayıp para istedim. telefonu kapattığımda şoför ağlıyordu, sonra bi bakmışım beraber ağlıyoruz

Dedemin evinde yaşıyorduk ben çocukken. 8 yaşındaydım gidin dedi dedem. Apar topar taşındık. Kiraya çıktık. Her yerde kira 50-60 tlyken 80 tlye tutmuştuk, çünkü kışın ortasıydı. Sürekli evde kira muhabbeti dönüyordu. Babam nasıl ödeyecez kirayı diyordu. O gün düşünmüştüm acaba çok mu fakiriz babam 80 tlyi nasıl ödeyemiyor diye. Meğer kira her ay ödenen bir şeymiş ahahah o yüzden derde giriyormuş.

Okula başlayacağım sen 1998. Güz ayı. Traktörün römorkuna nohut yükledik sabah saat 4'te okul alışverişi için ilçeye gidiyoruz. 3-5 müşteri geldi. Babam olmaz diyor. Bende diyorum sat artık önlük ayakkabı alacağız. Saat 10'a doğru sattı. Nasıl mutluyum biliyor musunuz? Önlük, pantolon, ceket, ayakkabı, külot hepsi alındı. 1 tane mont alındı. Lise 1'e kadar giydim. Çok sevdiğimden değil,para olmadığından giydim. Çok şükür şimdiki durumuma.

Küçükken babam memur olmadan önce inşaatta çalışırdı. Çok genç evlendikleri için de 4 tane çocukları olmuştu daha 30 yaşına gelmeden. Hepimiz çok küçüğüz. Aldığı para ev ihtiyaçlarını zor karşılardı nasıl hepimize oyuncak alsın. Bu yüzden hep kendi oyuncağımı kendim yapardım. Çamurdan bebekler yapardım hem yaparken çok eğlenirdim hem de yaptıktan sonra oyuncağım oldu diye sevinirdim. Hiç oyuncak istemedim bu yüzden babamdan biliyodum çünkü üzülücekti alamayacağı için. Kardeşlerimi toplardım etrafıma ne isterlerse onu yapardım çamurdan. Bizim ilk bilgisayarlarımız, telefonlarımız, bebeklerimiz hep çamurdan olmuştur. Kırılırsa bile sil baştan yenisini yapıyodum. Daha küçükken öğrenmiştik kendi kendimize yetebilmeyi.

aga mevcut ülke ekonomisini düşününce hala daha fakirim/z haliyle bu durumdan geçmiş zaman gibi bahsetmek mümkün görünmüyor.. başlığa aykırı olarak bundan bundan minimum 5-6 yıl evvel ıphone'un son çıkardığı telefonun bedelini çıkarıp masaya nakit olarak konulup alınabildiği bir dönemdi gibi örnekleri anlatabileceğiniz zenginlik anıları başlığının açılması gerekir..

tatlı yemek istiyom, çikolata istiyom diye zırladığım zamanlar annem ekmeği ıslatıp arasına da şeker serperdi ahshhdnf bak küp şeker de değil, küp ne ara la, toz şekeri serperdi al sana ekmek tatlısı diye. bir de her akşam bulgur pilavı yerdik biz ya. herr akşamm. pilavı görünce oturur ağlardım ben bunu yemek istemiyorum diye annem de şekerli ekmeği tıkıverirdi ağzıma. bi de şey vardı. şekerli yoğurt. ehehe.

alışveriş merkezinde starbucksa girdik oturalım dedik fakat cepte para sıfır. sonrasında bir arkadaşımız iş yerinden 3 tane nescafe aşırmış onları çıkardı. e biz de öğrendik ki sıcak suyu beleşe veriyolarmış. girdik aldık sıcak sularımızı, masanın altında nescafemizi döktük içine. mis gibi sigaramızı yaktık, oturduk içtik nescafemizi :d o kahvenin tadını hiçbir şey vermez işte.

Hatırlamak bile istemediğim bir anım var.. ortaokuldayız, öğle araları var sadece yemek kartı olanlar okul dışına çıkabiliyor ki eve gidip yemek yiyebilelim. Sınıftaki kızlarda kart yok, paralarını bana verirlerdi gidip onlara dışardaki bakkaldan tost yaptırır, bazen de yokuş çıkar onlara dürüm alır sınıfa götürür ordanda eve gider peynir ekmek yerdim. Onlarda kantinde kazıklanmasın diye yapardım. Sene sonu anı defterimi verdim ki bir şeyler yazsınlar hatıra kalsın. Her öğlen yemek aldığım kız deftere “kezbann, kezban pariste, bize dürüm al, dürümm dürümmm” yazmıştı. Çok güzel hatıra kaldı. Arada bakıp bakıp kendime küfür ederim bu kadar salak olunmaz diye.

İlkokulda yerlimalı haftasında herkes evden tonlarca şey getirip marketten tutku biskrem gibi harika bisküviler getirip masaya koyup yemişti. O gün de hoca gelmedi kendi aramızda yiyildi içildi. Yanlış anlaşılmasın ben evden bi şey getiremedim çünkü yoktu. Annem boş gitme diye petibor bisküvi koymuştu çantaya. Sevinçle okula gittim ve hava nasıl yağmurlu anlatamam koşa koşa gidiyorum tabi olacaklardan habersiz masum çocuğum. Sınıfa girdim masa kurulmuş ben de bisküviyi koyup masaya ortak yiyecektim sınıftakilerle ama beni kabul etmediler sen bir şey getirmedin diye orospu çocukları. Tek başıma arkaya geçip getirdiğim bisküviyi yemiştim. Ağlayarak döndüm eve.. yıl 2003..

fen edebiyat mezunu hemen hemen her birey gibi ben de formasyon alıp öğretmen olmayı planlayanlardanım. ülke sartlarindan dolayi bu yil kpss'ye deli gibi asılıp bir an evvel atanma planlarim var. bu yüzden de en kötü bayram biter bitmez calismaya baslamam gerekiyor. dersler icin gerekli olan soru bankalari, youtube kanallari ve konu anlatimli kitaplari listeledim de. dün sipariş icin bilgisayarin basina gectigimde annemi de cagirdim. onun banka kartlarindan ödemeyi yapacaktık. alisveris yapacagim sitede listeledigim kaynaklar yüzde kırk bes indirimli olmasina ragmen oldukca pahali geldi. annem hayatinda ilk defa "bayramdan sonra siparis etsek olur mu ?" dedi. anneme "olur, peki" deyip anlayis göstermeme rağmen kendimi hic bu kadar yoklukta hissetmemistim. yani istedigim ne son model bir elektronik cihaz ne de başka bir şeydi. sadece gelecegim icin bana yol su elektrik olacak yardımcı objelerdi. gecmis guzellemesi yapmayi sevmem ve kacinirim bu durumdan ancak dört yil önce, üniversiteye hazırlanırken bugünkü bir soru bankasina verecegim parayla dört bes farkli dersin soru bankasini alabiliyordum. yine bizimkilerin maaşı yatinca dedigim kitaplari aldırabilirim ama popüler bir soru bankasının dahi lüks olması gercekten çok can sıkıcı. benim ailemin durumu ortalamanın üstünde şükürler olsun ama biz gibi olmayan insanlar ülkenin yarisindan fazlasını teşkil ediyor. gercekten yüce yaratan onların yaninda olsun. problemlerin cözülme asamasina giris toplumda bir kolektif bilincin olmasi ve dayanismanin gerceklesmesiyle gerceklestirilirken bizim toplumumuz maalesef kısa bir süre mırın kırın edip aynı kısa sürede problemleri kanıksayarak travmalarini ve sorunlarini sineye cekiyor. sizi bilmem ama bu durum gercekten benim cok canimi sıkıyor. edit: anlatım bozuklugu